Για όσους αγαπούν τα κόμικ
Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω στο blog μου για «μπάλα» αλλά σήμερα παίρνω το ερέθισμα από ένα ενδιαφέρον άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου που διάβαζα το Σάββατο, μία ημέρα πριν τον αγώνα ΑΕΚ – ΟΣΦΠ.
Γιατί μικρός δεν έχανα τεύχος «Μπλεκ» και «Αγόρι» … και έτσι το σενάριο που ο Καρπετόπουλος απέκλειε ως εξέλιξη του Ντέρμπυ και αποκαλούσε «βγαλμένο από κόμικ» για εμένα φάνταζε ως η ιδανική εξέλιξη. Βέβαια ο Ριβάλντο δεν σκόραρε … αλλά ήταν το μοναδικό που δεν έκανε χθες.
Απόσπασμα από το άρθρο…
Το «No country for the old men» του «Ρίμπο»
SportDay / Καρπετόπουλος Αντώνης
«Aν την ιστορία του Ριβάλντο τη διαβάζαμε σε κόμικ, η ΑΕΚ αύριο θα νικούσε τον Ολυμπιακό. Η περιπέτεια του Βραζιλιάνου στην Ελλάδα θα μπορούσε άνετα να δημοσιεύεται σε συνέχειες στο «Μπλεκ» ή στο «Αγόρι». Ο Ριβάλντο κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά την ίδια στιγμή -όπως συμβαίνει με τους ήρωες- μια κακιά μοίρα τον τιμωρεί. Φεύγει από την Μπαρτσελόνα, δεν στεριώνει στη Μίλαν, τσακώνεται με παράγοντες και προπονητές, μοιάζει δύσκολο να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο. Τότε έρχεται μια πρόταση από τον Ολυμπιακό που ποντάρει στην αξία του. Ο Βραζιλιάνος έρχεται στην παράξενη χώρα που λέγεται Ελλάδα και κερδίζει τρία πρωταθλήματα απολαμβάνοντας την εκτίμηση όλων. Ξαφνικά και ενώ ο ίδιος έχει συμφωνήσει να ανανεώσει το συμβόλαιό του, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τον διώχνει, χωρίς μάλιστα να του το πει και ευθέως. Ο ίδιος θυμώνει και πάει στην ΑΕΚ που έχει 13 χρόνια να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Στο κόμικ ύστερα από ένα δραματικό ματς ο Ριβάλντο σκοράρει στο τέλος και δίνει τη νίκη στην ομάδα του στο ντέρμπι τιμωρώντας τον πρόεδρο που τον έδιωξε. Αλλά οι σκιτσογράφοι που φτιάχνουν τέτοιες ιστορίες δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν την ελληνική πραγματικότητα -η φαντασία τους δεν είναι αρκετή. …
Και ο «Ρίμπο»; Ο Βραζιλιάνος είναι αύριο ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο σενάριο του ματς, αλλά μόνο για όσους αγαπούν τα κόμικ. Όσοι μεγάλωσαν με τις περιπέτειες του Ρόι Ρέις και θυμούνται τις ντρίμπλες του Κένι Κοξ (που ήταν και παρέμεινε «ο Άγριος») θα τον παρακολουθούν περιμένοντας ότι θα πρωταγωνιστήσει σε μια μεγάλη ιστορία (ποδοσφαιρικής) εκδίκησης. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι ξέρουν πως αν τα χαφ του Ολυμπιακού δεν δουν σε αυτόν ένα πρώην λατρεμένο συμπαίκτη, αλλά ένα νυν επικίνδυνο εχθρό, θα τον βγάλουν εκτός παιχνιδιού πρεσάροντας, ειδικά αν αυτός συνεχίσει να κάνει την κουταμάρα να γυρνάει στη μεσαία γραμμή για να πάρει την μπάλα και να οργανώσει το παιχνίδι.
Στο ποδόσφαιρο του καιρού μας σπανίως οι σταρ αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι: δεν πρόκειται για μελαγχολική διαπίστωση, αλλά για συμπέρασμα που δεν είναι καν κυνικό. Ο Μαραντόνα έφυγε από τα γήπεδα συνοδεία μιας χοντρής νοσοκόμας που τον οδήγησε στο ντόπινγκ κοντρόλ, ο «Ζιζού» δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα του διότι ξέμεινε από αναπνοές και οξυγόνο και κουτούλησε τον Ματεράτσι, τα πιτσιρίκια της Αρσεναλ σκάσανε τον Μαλντίνι στο τρέξιμο: το standing ovation έχει γίνει δύσκολη υπόθεση ακόμα και για τους μύθους. Ο «Ρίμπο» ονειρευόταν μια τελική αποθέωση και πιστεύω ότι ήθελε στο φτωχό μας ποδόσφαιρο να αφήσει παρακαταθήκη μια ωραία ιστορία που θα μας έκανε να θυμόσαστε ότι τελικώς η αλαζονεία πληρώνεται ακριβά, διότι το σπορ έχει τις δικές του ξεχωριστές αξίες. Δεν το κρύβω ότι -μολονότι λατρεύω τα κόμικ- δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα τα καταφέρει.
Το είπαν ωραία φέτος και οι Κοέν: «No country for the old men». Αλλά εγώ –και πιστεύω πολλοί άλλοι– πιο πολύ κι από τον «Κυκλώνα εξολοθρευτή» που ενσάρκωσε ο Χαβιέ Μπαρντέμ κράτησα την αγαπησιάρικα παραπονιάρικη (κακή) ερμηνεία του Τομ Λι Τζόουνς στον ρόλο του σερίφη που η εποχή του είναι ξεπερασμένη. Ο «Ρίμπο» δεν είναι καν σερίφης, αλλά αν νικήσει τον Ολυμπιακό θα καταξιωθεί στην ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία ως ένα σπάνιο είδος τελευταίου ήρωα.»
